"Huiskamergesprekken hielpen extra goed tijdens corona"

Corona heeft in de hele samenleving zijn sporen nagelaten. Ook de verpleeghuizen voor mensen met Korsakov ontkwamen niet aan het brede pakket vrijheidsbeperkende maatregelen en strenge bezoekersregelingen. Huiskamergesprekken tussen bewoners bewezen in die afgelopen lockdowns hun waarde, zo zag men bij Domus Nostra.

Domus Nostra is een woon-expertisecentrum in ’s Gravenhage dat onderdeel uitmaakt van de Saffier Zorggroep. In Domus Nostra wonen 84 bewoners met Korsakov. Het gebouw bestaat uit zes etages, per etage wonen veertien cliënten. Elke etage bestaat uit twee woongroepen van elk zeven bewoners. Zij delen een woonkeuken, een aparte rookruimte en een sfeervolle huiskamer. Elke bewoner heeft een eigen kamer met eigen sanitaire voorzieningen. Dat je in een dergelijke kleinschalige woon-unit met alle bewoners letterlijk en figuurlijk door één deur moet kunnen, is overduidelijk. Een hele goede onderlinge communicatie is daarom van levensbelang. Dit besef heeft er toe geleid dat zeven jaar geleden een praatgroep is gestart.

Tijdens de afgelopen coronaperiode werden bewoners nog meer teruggeworpen op zichzelf en hun buren dan normaal gesproken al het geval is. “Er was wat meer onrust en agressie op de afdeling dan normaal het geval is. Helemaal begrijpelijk natuurlijk, maar wel onwenselijk. De praatgroepen hebben in die periode hun waarde bewezen als uitlaatklep. Bewoners konden vaker hun ervaringen delen, wat enorm opluchtte”, zegt Monique van Bruggen-Rufi.

Medewerkster Nadia Bouchti verklaart het succes van de huiskamergesprekken door de gedachte erachter. “Bij Domus Nostra staat alle zorg in het teken van “participatie”, wij betrekken bewoners in al onze handelingen en activiteiten. Uiteraard hebben zij veel sturing nodig, maar dit doen we op een hele empathische en vraaggerichte manier. In de praktijk zien we dat de bewoners zich door deze werkwijze begrepen en gehoord voelen. Bij de huiskamergesprekken werd afgesproken dat alle zeven bewoners aanwezig zijn, mits er iets tussen komt. In principe vinden de gesprekken eens per twee weken plaats, maar als alles lekker loopt en er geen aandachtspunten zijn, volstaat eens per vier weken. In nauw overleg met de psycholoog zijn er duidelijke afspraken gemaakt om de gesprekken goed en respectvol te laten verlopen. Denk aan niet door elkaar praten en de mening van de ander respecteren en goed luisteren en geen persoonlijke vragen stellen.”

Alleen onderwerpen die de hele groep aangaan komen aan bod, legt Nadia uit. “Persoonlijke kwesties worden op een ander moment in een andere setting besproken met de betreffende bewoner. Gespreksonderwerpen zijn heel divers, zoals bijvoorbeeld corveetaken, activiteiten,  ergernissen binnen de woongroep, ideeën, spullen die bewoners missen binnen hun woonomgeving. Maar ook actuele informatie over de zorginstelling zelf worden benoemd. Zo blijven de bewoners op de hoogte van de stand van zaken. Het gesprek wordt altijd beëindigd met een positief onderwerp. Na elk gesprek krijgen de bewoners een verslag.” En het werkt, zo ziet Nadia. “Wat we terugkrijgen van de bewoners is dat ze vaak blij uit de groepsgesprekken komen. Ze vinden het fijn dat ze mee worden genomen in beslissingen. Ze voelen zich gehoord en gezien, en hebben echt het gevoel dat hun mening telt. Het komt de sfeer die op de etage heerst zeker ten goede.”